martes, 23 de diciembre de 2008

Vamos a hacer una excepción este año....

Es sabido por todo aquel que me conoce un mínimo que no me gustan las navidades, que en realidad no las sufro, no las soporto y me ponen de un mal humor poco sano...
Cada año por estas fiestas me dedico a despotricar de los villancicos, de los escaparates repletos de luces y decoraciones a lo yanky llevadas a unos extremos que decir que son horteras es decir poco... muy poco...
Pero este año no lo haré, este año no voy a decir cuan patético ha sido el 2008 y las infinitas ganas de que llegue el 2009. Os preguntareis si me ha picado un bicho para tal cambio radical no¿? Pues en realidad no, lo que este año quiero es hacer un balance positivo de año, si lo se, ha sido nefasto, de acuerdo! Pero sabéis?¿ me han pasados cosas muy muy buenas también en este año.
ha entrado gente en mi vida que ahora es muy importante para mi, amigos que empezaron timidamente esta relación que ahora es sólida.
Así pues este año y sin que sirva de precedente voy a ser realmente positiva en estas fechas!!
Durante el 2008 he llegado a los limites de mi aguante como persona, me he sentido enferma, sola, y sin un solo céntimo en el banco, me he sentido sin ganas de vivir, sin ánimos de seguir adelante, así que creedme si os digo que dificilmente el 2009 puede ser peor que este que estamos a puntito de terminar...
En este año apareció en mi vida y por este orden y claro, solo nombro a los que de una manera u otra han sido importantes para mi... Alf, Toni ( mi piti) y Emi, con el primero las cosas han acabado mal, nunca llegué ha imaginar que así sería, pero las cosas van como van, pero he de decir en su favor que mientras fue mi amigo lo fue de verdad, lo llegué a querer y mucho, quizás por eso duele mas cuando las cosas acaban mal... Él me presentó a Toni, o simplemente Toni llegó a través de él, con Toni las cosa han sido muy diferentes, hemos ido solidificando bien los cimientos de nuestra relación, de la que ya es una amistad fuerte y sólida, nos hemos ido conociendo poco a poco, sin prisas pero sin pausas, hasta llegar a la complicidad que hoy nos une y nos hace entendernos sin necesidad de dar muchas explicaciones, hoy en día es uno de mis puntales, es quien muchas veces me hace ver las cosas desde un punto de vista tan diferente al mio que consigue sacarme del aturdimiento que a veces me embarga, es el amigo que te defiende a capa y espada, es ese amigo que todos queremos tener, ese tipo de amigo que sí se moja por ti, es el tipo de amigo que hacia tiempo que anhelaba para mi.



Y Emi, mi Emi, él es, bueno, el es mi alma gemela, mi otro yo, muchas veces la voz de la conciencia, nos parecemos hasta rayar lo absurdo, hay diferencias claro, pero hay tantas coincidencias que ni por encargo encontraría a alguien tan parecido a mi... Nuestra amistad no se como ni cuando empezó, no tengo la sensación de que haya sido poco a poco, cuando miro atrás en el tiempo creo que hemos sido amigos desde siempre, o al menos desde el primer día que hablamos. Hemos pasado tarde completas hablando sin descanso, sin en ningún momento no saber que decir, es como encontrar la horma de mi zapato. él me animó en los peores días de mi vida, en estos días en los que no tenia ganas de nada mas que de acabar con todo de una vez, el le dio un nuevo sentido a las cosa, sin decir nada especial, solo con estar ahí sin descanso. Emi ha hecho que me sienta querida, importante y mimada, y fíjate que es difícil en la distancia! Pero el lo ha conseguido y no os imagináis de que manera! Siempre una sonrisa, siempre una palabra amable, sintiendo que se preocupaba sinceramente de mi cuando era eso lo que precisamente necesitaba.
Wal, que me dices de Wal! Llegué a el por un fotolog con una historia que me enganchó de tal manera que me hice una seguidora fiel! cada día entraba esperando a ver que había escrito y como iba la historia que escribía con tanto sentimiento este gallego adorable... en menos de lo que tardas en decir Constantinopla ya eramos amigos, podemos estar horas y horas hablando sin parar, me encanta escuchar sus cosas, me gusta como es, me gusta, me gusta mucho! Es mi Wall-e y yo su Eva. Me matará cuando lea esto, no soporta q lo llame Walli....
Y Rafa... Mi amor platónico! Mi marido como dice él, es una bendición que haya entrado en mi vida! Es dulce, atento, cariñoso, siempre tiene una bonita palabra que decirte, no me canso de escuchar su acento argentino!! Como me gusta esa voz!! Espero estar a la altura y poder ayudarle en estos momentos duros como hizo el conmigo... No sabéis hasta que punto le quiero a este niño....
Y como no, mis amigos blogueros! mi estimada blogoterapia como hacia alusión Mencia en su ultima entrada. de verdad que no podéis saber hasta que punto me ha ayudado esto, el poder expresar todo lo que siento, sin ataduras, sin esconder nada, sin sentimientos ocultos, poder sacar todo a flote! Y el saber que me leéis, que estáis ahí, incondicionalmente, en cada palabra, en cada sentimiento compartido con cada uno de vosotros, habéis sido un bálsamo para mis penas y una nariz de payaso para mis risas. Habéis conseguido que no me sintiera sola ni en el peor de los momentos, cuando estaba mal solo tenia que sentarme delante del ordenador y leer y leer, o escribir sin parar...
Os habéis bebido mis lágrimas amargas convirtiéndolas muchas veces en risa, habéis hecho mis cargas mas ligeras al poner el hombro y aligerar el peso de la pena.
Nadie que no este inmerso en la soledad y en la pena puede entender cuanto bien me habéis hecho, me hacéis... Ni el silencio de estos dos meses que pasé en Barcelona lejos de casa ha podido enfriar el calor que me dais.
Si existe un paraíso y me abren las puertas, espero que tenga conexión a Internet... Porque si no no entro!!!

Gracias y mil veces gracias por hacer que este año pésimo y gris haya tenido pinceladas de lila, rojo y amarillo.

Claro que no puedo ni quiero olvidar ni omitir a los que siempre están, a los que jamás me han fallado, a los que da igual lo que digas, lo que hagas que nunca se retiran, a mi familia, que es la mejor y con diferencia, es la mejor del mundo, la que me aguanta mis rabietas, mi mal humor en estos tiempos difíciles, la que me ha apoyado en todo, la que ha sido mi sustento moral y económico! Y querida Ka, no es que no te nombre... Es que tu eres de mi familia, lo nuestro, como dice esa canción que sabes me gusta tanto es algo mas.


En fin, que auqnsonando raro en mi quieros desearos una felices fiestas! Que este año sean lo mas especiales que puedan ser! Que a cada uno de vosotros este año 2009 os traiga todo aquello que os merecies, que es mucho mas de lo que podría escrir en unas lineas...

FELIZ NAVIDAD!!!! jou jou jou ^^

3 comentarios:

Marta dijo...

Eva
amor, cuida't, carinyet.
Ja ens veurem, amb mes ganes si cal.

petonets, sempre per tu.

Anónimo dijo...

El millor regal, no es compra en botiga, es barat i no te preu.

Una forta abraçada.
Xarnego.

María Laura dijo...

EN ESTO, NO COINCIDIMOS!!!

ADORO LA NAVIDAD, ARMAR EL ÁRBOL, PONER REGALOS...

EN FIN...

TODA ESA COSA QUE A TI NO TE GUSTA.

NO IMPORTA, EN ESENCIA, HAY SEMEJANZAS.

BESO