viernes, 9 de noviembre de 2007

Hoy te he visto

No te olvido... no puedo, la verdad? No quiero! Hacia mucho q no sabia de ti... ahora te veo con un muñequito verde al lado ( vendito messenger!!!) ... no te digo nada, pero me cuesta mucho no hacerlo! Lo hice la semana pasada, te dije un “Hola” y poco mas, no te noté muy receptivo sea dicho de paso... pero al menos me contestaste, algo es algo! Fíjate tu si te echo de menos q me pareció un paso de gigante lo q en realidad fue solo un pasito de enano!

Tenemos amigos en común, pero a nadie pregunto por ti, para que? Si prometí no hablar mas de ti? Paso a diario por delante de tu casa o muy cerca de ella y nunca dejo de mirar a ver si te veo, para que? Si total no me vas ni a saludar cuando me veas verdad? Y si algún día te veo se me encoge el estomago! Me pongo nerviosa y me dan ganas de llorar! Q estúpida verdad?

Sabes? Hay poca gente que me entienda, no todos valoramos igual la amistad... Si fueras un amor ya te habría olvidado hace meses, estoy segura de ello, pero esto va mas allá, es mas q eso, es amistad, es compenetración total.

Cuando estabas a mi lado me sentía segura y querida, sentía q nunca te irías de allí, q podía pasar infinidad de gente por nuestras vidas, q todo podría cambiar menos eso, q tú estarías ahí, q eso era inamovible! Jamás se me paso por la cabeza q te alejaras, q no estarías mas allí... porqué? Porqué me lo decías tu? No! Porque yo lo sentía a si.

Aun a veces me dan ganas de mandarte un mensaje de buenas noches como hacíamos antes! Estaba tan segura de lo mucho q me querías!!! Contigo me podía mostrar tal cual, sin manías! No tenia q gustarte ni hacer meritos de ningún tipo! Para q? Si me querías tanto como yo a ti? sentía q me querías tal y como soy, con todo el pack, con lo bueno y con lo malo! Contigo podía hablar de todo, te lo podía confesar todo, me entendías y me respetabas, te entendía y te respetaba... no media mis palabras, para que?

Me gustaba q confiaras en mi de esa manera q lo hacías, me gusta saber, creer, q yo era especial para ti, q lo q me confesabas a mi no lo hacías con nadie mas, porque yo te conocía a fondo, porque como yo te quería no lo podía hacer nadie mas, porque no te pedía nada a cambio, solo tu cariño.... porque te hubiera dado cualquier cosa q me pidieras, porque me hubiera quedado con tu dolor para no verte sufrir....

Porque me gustaba esa sensación cuando llegaba la noche y oía el ruido de las llaves y sabia q eras tu q venias de visita, así, sin llamar, porque mi casa era la tuya, porque me gustaba q así lo sintieras, q aun cuando ya no vivíamos juntos no dejaste de actuar en casa, mi casa, como si de nuestra casa se tratara aun...

Porque me rompiste el corazón cuando te alejaste de mi, porque a veces hasta hablo contigo como si estuvieras aquí.. porque te sueño, porque te quiero, prque eres y serás mi amigo, ni niño, mi tete....

Porque no puedo dejar de quererte... ni quiero hacerlo ( q conste!)

Si, lo se, algún día, no se cuando, las cosas cambiaran, lo creo, lo quiero creer, lo siento... lo presiento.

Se q nunca leeras esto, pero siento la necesidad de decirtelo, de soltarlo, de compartirlo, de escribirlo como si mañana lo leyeras... Aun cuando no vas a leerlo.... quiero hacerlo.

1 comentario:

Anónimo dijo...

Reina!!!

Saps que m'encanta que de nou tinguis la posibilitat de recuperar allò que tant has estimat, aquella amistat tan especial que tots dos coneixem.

I no s'oblida precisament per això... per ser una amistat especial u tots dos sabem que els condiments de la recpeta en son varis i secrets.

Espero i desitjo que aquest "muñequito verde" acabi donant peu a una trobada real...

T'estimo